Geen lamento maar een nieuwjaarswens

Oh laat het stil worden en licht en helder als het heldere water van het meertje dat zich opent tussen de bomen als er niemand is de mensen met de honden zijn er niet op eerste kerstdag, als het meertje tussen de bomen de schemering wordt langzaam duister tussen de bomen maar erboven is het nog licht, het laatste licht van deze dag van dit jaar – het is er nog, de aardse tinten, het donkere bruin dat herinnert aan rood, het dorre gras dat geel in zich draagt, het licht oh het licht en de helderheid van het water als heldere gedachten in de nacht wanneer de slaap op zich laat wachten, buiten zitten op het bankje bij de achterdeur met een kop thee en één kaars die brandt, oh de helderheid van de nacht al is de lucht al weken grijs en laten maan en sterren zich niet zien – is het een straf? – maar de gedachten banen zich evengoed een weg door het grijs en hier te zitten het zal weer helder worden dat kan niet anders, ooit zal het helder worden ook buiten dat de sterren en de maan zichtbaar zijn en troost schenken, en nu opent het bos zich het meertje als een geschenk, en de stilte oh laat het stil zijn en stil blijven zoals hier, zodat we elkaar weer horen zoals hier op deze eerste kerstdag – de stilte om elkaar te horen, iedereen na elkaar en dat we elkaar laten uitpraten en dat alle stemmen klinken dat het stil wordt dat alle stemmen klinken in het laatste licht van dit jaar, laten we elkaar horen en ook zien laten we tevoorschijn komen vanachter onze schermen om elkaar weer te zien, de moeder met het kind voorop haar fiets, kijk een trein!, de moeder en haar kind kijken samen, zien de gele trein ze wijzen, ze zijn samen en delen het beeld recht voor hen een gele trein, de vader in de metro met het kleine kind op zijn borst de baby in de draagdoek geknoopt, hij kan het gezicht van de vader aanraken en kijkt aandachtig, ze lachen, de vader en zijn kind zijn samen in de drukte van de avondspits samen in dezelfde ruimte er zit niks tussen, elkaar zien en horen het kind lacht het kan nog niet praten maar het lacht en de vader hij lacht ook, het grote geluk van het pure contact, oh laten we alsjeblieft achter onze schermen, de verscheurdheid nee daarover ging het nu niet, het geluk van de moeder met haar kind voorop, de vader met zijn kind dichtbij het is er nog, godzijdank is het er nog al wordt het schaars als het licht dat schaars wordt in de avond, maar wat er is – het is nog niet verdwenen net als het laatste licht boven het water de restjes van deze dag dit jaar, en dan stilstaan en wachten tot het helemaal donker wordt, tot het diepe duister van de winternacht want eerst moet het diepduister worden voor het nieuwe licht het zal komen het donker en het grijs ze zullen wijken en dan zal het donker plaatsmaken voor het licht.