Doelgerichtheid is niet waarover het gaat

Het wonderlijke schouwspel dat zich in de vroege ochtend voltrekt. Het donker is nauwelijks geweken, de lucht een vermoeden van blauw. En hoe dan uit het niets een vliegtuig. Witte strepen als witte inkt op lichtblauw papier, een raadselachtig verhaal dat werd geschreven als in een droom. De woorden die niet worden gelezen en daarna verdwijnen,

Blauwe lucht voortjagende wolken een spoor van witte strepen.

Denken dat iedereen kijkt, maar misschien is zij de enige in huis. En soms ziet ook zij niet waarover het gaat. Te besluiten om op een donderdagochtend. Als een gele trein door voorjaarsgele velden raast in de luwte na de spits, als het evengoed druk is, het is altijd druk en het is nooit stil en niemand kijkt. Te denken dat iedereen kijkt maar de mensen – ze kijken niet. Ze besluit op donderdagochtend zomaar te gaan, zomaar te lopen en wie ze dan treft. Op het station. Daar stapt ook de kleine uitgever uit, met zijn donkere haar en idem jas en bril. Waar gaat het heen is de vraag die hij ter begroeting stelt.

Waarover moet het gaan, en waar gaat het in vredesnaam heen.

Doelgericht bezig zijn, zoals de blonde ober in het café, als hij een zwarte koffie brengt. Maar doelgerichtheid is niet waarover het gaat. Het zijn de omtrekkende bewegingen die moeten worden gemaakt. Dat zegt de uitgever. Hij zit ook op het zonnige terras aan de gracht, zijn kantoor is om de hoek. Of zij nog koffie wil en hij herhaalt de vraag van zonet op het perron. Waar gaat het heen. Een belangrijke vraag, die haar voortdurend bezighoudt, en waarop ze nou juist het antwoord niet weet.

De uitgever kijkt door zijn bril met het zware montuur, de koffie wordt gebracht. Hij kijkt indringend en zegt: schrijf niet wat maar schrijf hoe. Hoe is waarover het gaat. Gauw drinkt hij zijn kopje leeg, en staat op. Grist zijn jas van de stoel, pakt zijn tas en herhaalt: Schrijf hoe! Ga erop uit maak iets mee. Gesprekken en ontmoetingen met mensen. Verzin iets en schrijf hoe! Hij wijst met zijn vinger vanaf de stoep, draait zich om en beent weg over de gracht, de lange jas wapperend om de kleine man, zijn armen maaien door de lucht terwijl hij de zin nog een aantal keer herhaalt.

En als hij aan de overkant van het water uit het zicht is verdwenen, is de koffie in haar kopje koud geworden en ze denkt hoe.

Zien waarover het gaat, er is genoeg te zien op dit terras, het café dat al heel lang bestaat en waar zij meer dan twintig jaar komt, het wordt gedreven door een tweeling. Ze dacht eerst dat het één blonde jongen was maar het zijn er twee, en op het terras zitten waar laptops niet zijn toegestaan, hoe ze er zit en hoe ze het ziet. Als een kleine witte vrachtwagen met het logo van een lokale brouwerij op de brug tot stilstand komt, voorzichtig balancerend op het hoogste punt. Hoe een jonge kerel de metalen vaten op een karretje naar binnen rijdt, de uitbaters van het café, de jongens die zo op elkaar lijken, en hoe ze de vaten één voor één de trap af dragen. De houten treden, ze zijn hol geworden als een holle weg, uitgesleten door de vele voetstappen eeuwenlang. Het lentebier dat in de kelder wordt opgeslagen naast het toilet.

Het niet in witte maar in groene inkt te schrijven zodat het blijft. De sporen die we trekken, de verhalen die een leven zijn. Dat is waarover het gaat, waarom dit alles begonnen is.

Oogverblindend blauw voortjagende wolken fladderende armen als vogels in de lichte lentelucht.