De groene inkt die geduldig is en op je wacht

Als je om half zeven ’s ochtends naar het water loopt. Hoe dan de lange schaduw, als de zon nog laag en je van achteren beschenen wordt en traag lijkt te bewegen, de contouren zijn nog niet scherp. Je probeert dat wel, scherpstellen, heel precies kijken, de lijn duidelijk te zien, maar het lukt niet, je krijgt het niet goed in beeld. Het verhaal dat je wilt vertellen.

Als het eindelijk zomer is en zo groen en hoe je de woorden zoekt als je stilstaat aan de waterkant. Het water is ook heel groen door de groene bomen die gespiegeld worden in het heldere vlak, nog niet beroerd het is nog vroeg en je staat naakt en sluit je ogen en alles is nog zacht. En je zoekt de woorden. Het blad nog vochtig van de nacht, de dauw, de regen is eindelijk opgehouden maar het water staat heel hoog, veel hoger dan normaal, het was in honderd jaar niet zo nat, maar nu is het droog en schijnt de zon en sta je met je voeten in het water en is het licht zo vroeg nog heel zacht.

Je zoekt naar scherpte, de dingen pregnant te zeggen. Wat is eigenlijk het verhaal dat je wilt vertellen, in en om het huis. Dat je er een dag of dagen over doet om één zin te schrijven, het juiste woord te kiezen. Of dat je naakt blijft rondzwemmen, als een kikker door het water glijdt, je ziet het niet, de woorden blijven uit. Je zwemt, je maakt een wandeling die in je benen zit, in de hoop dat ze komen maar er is te veel geluid, je hoofd zit vol.

En dan is de groene inkt geduldig, het potje dat op de schrijftafel op je wacht.

Het was een zonnige dag, die keer in Parijs – geen wolken, alleen blauw – toen hij de Place de la Bastille koos om zijn lied te laten klinken. Toen was hij na afloop naar de speciale winkel gefietst, een winkel die al meer dan honderd jaar bestaat en waar ze pennen verkopen en inkt in alle kleuren.

Het is een bijzondere soort, deze inkt, hij is onuitwisbaar, de woorden die ermee geschreven worden blijven, ze kunnen niet door regen of tranen worden uitgewist. De details stromen naar buiten vanwege het genoegen ze op te schrijven; de roomwitte pagina’s te vullen met woorden in groen. Zo word je voortdurend meegevoerd, een ketting van beelden rijgt zich aaneen.

En als je in de avond op het bankje bij de achterdeur, de tintelfrisse drank die groen in zich draagt, de zinnen te laten breken uit hun dagelijkse stramien. Niet zwemmen, niet lopen maar dit. Dan denk je weet je dat de teksten steeds opnieuw bevochten moeten worden; ze waren er niet, en jij moet ze schrijven. Dan valt de gedachte in waar je de hele tijd naar zocht, als de ijsvogel aan de waterkant die je eerst niet zag. Je denkt een zanger zingt, een schrijver schrijft. Hij volgt en jij creëert iets nieuws.