Wat aarzelend begonnen was – is nu niet meer te stoppen

De deur uitgaan om zomaar wat te lopen, je mee te laten voeren in de stroom. Het is windstil een wandeling voldoet om los te raken en het vaag te houden, zodat het alle kanten uit kan gaan voordat er iets ontstaat. Voordat het vastgelegd en vastgepind is in een document. De thema’s die ontstaan tijdens het maken, ze zijn nog niet vooraf bepaald. Het vaag te houden tot ze terugkeert; de concreetheid die er heerst in huis.

Nog in pyjama. Een vrouw zonder make-up, de losse grijze haren, de jas over een wollen vest wat maakt het uit terwijl ze loopt. Er komt iets in beweging. Mijn god het is er weer. En hardop lachend gaat ze over straat, de hoek om door het park, nog in pyjama met verwilderd haar ze lijkt wel gek. Zo lachend en dat iedereen het hoort maar niemand kijkt het maakt niet uit ze is niet gek maar opgetogen want het is er weer. Ongeremd en vrij te kunnen schrijven na dit alles. De tour de force het tot een eind te brengen, en het is gelukt. Ze heeft het afgeschud en nu weer door.

En de jonge vrouwen die de The New Yorker lezen – zij weten het precies. Wat er speelt en hoe een tekst eruit moet zien. Het thema was bedacht en dat je daarmee aan de slag moet gaan en hoe een tekst. De jonge redacteuren, de haren slordig maar doordacht omhoog gestoken, met hun slappe tote bag zelfverzekerd door de wereld gaan en hoe het werkt. Zij weten hoe dit alles werkt.

Maar zij weten niet. Hoe telkens taal te geven aan wat er werkelijk gebeurt. Een strijdtoneel dat soms een slagveld wordt. Want boos, echt boos en woedend razend tierend door het huis te gaan dat mag je niet als moeder niet de hele tijd. Proberen kalm te blijven, de vrouw blijft kalm wanneer ze loopt.

En lopend schrijft ze steeds een woord zodat ze aan het eind een hele zin geschreven heeft. Als ze loopt en hink-stap-sprong zo wordt de tekst een hink een stap een sprong, en toch heel vloeiend het wordt zacht al lopend kan ze meebewegen voortbewegen in de stroom als ze geen weerstand voelt. De wind het is heel zacht ze voelt geen weerstand en haar lichaam – het is zacht.

En soms vraagt ze zich af of het wel geoorloofd is. De ruimte die ze vraagt en vult met haar geschrijf, de teksten die ze hink-stap-sprong verspreidt.

Maar dan denkt ze als ze stevig door de bladeren stapt het blad dat knispert als papier. De vulpen en de groene inkt het wacht op haar dan denkt ze nee! Dan wil ze van de daken schreeuwen brullen krijsen zodat iedereen het hoort. Dat dit geen luxe is oh nee dat niet, het is noodzakelijk voor haar voor iedereen. Iets in de wereld zetten ook als niemand leest of luistert – daarover gaat dit verhaal. Wat aarzelend begonnen was – het is niet meer te stoppen. Het vult de hele ruimte als een zon op deze grijze dag, een klein geel balletje dat bijna knapt en stralend opengaat – als ze daar loopt en voelt hoe het in haar, hoe het gegroeid is en haar vult. Ze lacht een glimlach niemand die het ziet ze loopt alleen, een lach in haar ze is niet gek, oh nee.