De meeuwen krijsen als vogelheksen

Als kind werd zij verliefd op de roverhoofdman uit de film. Hoe hij zijn mannen naakt de sneeuw in stuurt – dat vond zij de mooiste scène. Nu leest zij met haar kinderen het boek opnieuw. Van het meisje met de bruine haren dat opgroeit in een burcht. En hoe zij de aardmannen trotseert. Ben je bang voor de waterval, ga naar de waterval; heb je vrees om te verdwalen, ga verdwalen. Ben je bang om je vader af te wijzen, als je ziet dat hij anderen berooft voor eigen gewin – dan trek je erop uit en gaat wonen in een grot. Angst overwin je alleen door het beest in de ogen te zien.

In de ongepolijste muzikant met een rode baard, heeft zij haar eigen roverhoofdman gevonden. Als zij klaar is met schrijven, kruipt zij weer bij hem en beminnen zij elkaar, terwijl de meeuwen krijsen als vogelheksen. Het is een Scandinavische lente, de week na Pasen sneeuwt het. Er komt hagel naar beneden, alsof het piepschuim regent, en ’s avonds zijn de daken wit. In de vroege ochtend draagt de vrouw handschoenen zonder vingers, en ze trekt de gebreide Noorse trui met rendieren weer aan.

Zij fantaseren erover naar het noorden te gaan, naar het dorp met rode huizen. Daar ligt nog sneeuw als het hier alweer regent. In het dorp met vijf huizen met rode daken, is in de zomer de wei voor het huis bespikkeld met gele bloemen. En zij ziet voor zich hoe ze daar het huis uit loopt. In alle vroegte in haar nachthemd op het trapje zit te schrijven. Met de meertjes en de bossen, waar het dan nooit donker wordt. En met de waterval van het meisje met de bruine haren. Zij bezwoer haar angst zittend op de hoogste steen, door het geraas van vallend water te overstemmen met haar lied.

Het is een groot avontuur, dat deden zij nooit. Maar nu kopen ze kaartjes, zij boeken hun reis.